Voile à la mer.

Il était 17h presque quand la sonnerie a retenti, elle est venue pile à l'heure à notre rendez-vous, un vrai bon point déjà, cela fait deux jours qu'on s'est appelé pour cet entretien d'embauche, j'avais besoin d'une assistante technique ne me coûtant pas trop et son cv n'était pas trop mal, surtout aussi que les travaux en instance ne demandaient pas de grande expérience ni compétences, c'était des petits ajustements demandés par mes clients, simples mais nombreux et récurrents.
Je suis allé ouvrir la porte, elle était là avec un large sourire, des yeux qui brillent, me tendant la main avec un chaud "bonjour", je l'ai saluée et invitée à entrer, elle prit place de l'autre côté de mon bureau toujours bien organisé comme un vrai bordel, et me tendit son cv.

Elle s'appelait Myriam, 21 ans, technicienne supérieure en informatique, son cv été vide et bourré de fautes d'orthographe, grammaire, conjugaison, mais je ne cherchais pas l'expérience de toutes façons ni une férue de Molière, et tous les cvs d'aujourd'hui ne font que retourner un pauvre Hugo dans sa tombe.

Elle était belle, bien à l'aise en parlant avec un français tunisien, elle était voilée habillée en noir très élégant cachant un joli corps que les yeux d'un expert filou comme moi ne peuvent ignorer, elle avait presque ma taille, lèvres charnues, grands yeux, taille fine, d'imposants caractères féminin sur lequel le voile faisait en vain rideau, mais il ne fallait pas que je me déconcentre, elle était là pour le travail, et il fallait puiser à fond dans mon instinct professionnel.

Et on a commencé l'entretien, d'emblée catastrophique, en gros elle ne savait rien de chez rien, je reprenais son cv point par point, et tout été bidon, entre l'écrit et le réel il n'y avait aucun lien, j'ai tout essayé, j'ai beau cherché le petit détail qui pouvait l'aider à prendre le poste, mais après un bon quart d'heure même en tant que stagiaire non rémunérée je ne pouvais la prendre, elle n'avait vraiment rien retenu de ses études, et j'ai senti qu'il ne fallait pas perdre encore du temps avec elle.

J'ai mis le cv de côté, j'ai levé la tête et j'ai utilisé ma formule habituelle assez dissuasive pour faire comprendre à un candidat qu'il n'est pas accepté "Bon, voilà j'ai ton cv, ravi de t'avoir connue, mon assistante te contactera dans les prochains mois si le comité vous accepte", elle a souri, et a répondu "oui j'ai comprend, il y'a le numéro de mon gsm sur le cv" j'ai répondu que oui tout en me levant pour marquer la fin de l'entretien, et là, l'histoire si banale prit une tournure.

Elle s'est levée, souriante toujours, me fixant des yeux, et me dit : "On est seuls ?", j'ai répondu tout naturellement que oui elle avait vu mon assistante partir en fermant la porte derrière elle,  elle a rétorqué "Tu sais, je peux te faire tout ce que tu veux si tu paies" , j'avais eu peur de mal comprendre en répondant "Pardon ?" , elle me répondit "Je peux te su*** et tu peux te frotter pour 60D" avant d'ajouter qu'elle été vierge et que je devais comprendre, moi j'été sur le cul, elle prit son chemin vers moi en faisant le tour de mon bureau, j'ai vite réagi en interposant ma chaise entre nous deux.


Qu'est-ce que c'est que ce bordel, ce n'été pas ce que j'avais prévu, et je n'avais ni l'envie ni la volonté de faire ce qu'elle proposait, je n'été pas à ce point consumé par un désir ardent pour payer une turlutte, en plus, j'ai toujours horreur des personnes qui veulent m'imposer quoi que soit, tout ceci et je voulais garder mon calme et ma courtoisie.

En me voyant caché derrière la chaise, elle s'arrêta en s'asseyant sur le bord de la table relevant machinalement sa jupe noire avec un bord bas légèrement clair à force de balayer le sol montrant une jambe épilée digne d'une top-modèle puis elle a ri en disant "Tu n'as pas peur de moi ! ah, c'est le voile qui te bloque ?", j'ai hoché la tête que non, "c'est une longue histoire" a t-elle dit.

Il fallait que je me ressaisisse, j'été dans mon entreprise, je savais que personne n'allait venir, mais tout ça ne tenait pas debout, cette jambe toute nue devant moi titillant le fond de mes désirs et cette fille qui s'offrait comme ça pour presque rien une vraie bombe atomique prête à m'exploser les parties, et mon devoir de patron qui se doit de respecter ce lieu de travail, et ma propre estime qui refuse de s'abaisser à acheter de l'amour et du sexe, j'ai alors relevé la tête en lui disant : "Non, ce n'est pas le voile, je ne te juge pas, tu fais ce que tu veux, mais pas ici, ni avec moi, notre entretien prend fin là, j'ai à faire".

Elle m'a regardé de haut en bas, tout en descendant de la table en rabaissant sa robe noire, et pris le chemin de la porte en me lançant : "Tu as mon numéro de téléphone, si jamais tu changes d'avis, et on peut toujours discuter", j'ai répondu "bonne nuit" en fermant la porte derrière elle.

L'histoire allait s'achever ici, si elle n'a pas rappelé 2 heures plus tard, puis le lendemain, mais je n'ai jamais décroché, je ne pouvais pas la juger, mais je ne comprenais pas ce qui arrivait, aujourd'hui j'ai de la pitié pour elle, j'aurais bien voulu la recruter rien que pour l'aider à s'en sortir, mais je sais que c'est trop difficile de s'en sortir d'un puit d'argent facile, même avec une corde.


--------------------------------------------------
PS: je n'ai absolument rien contre le voile, la prostitution ou autres, c'est une histoire réelle qui m'est arrivée, et vous concevez que quelques parts il y'a quelque chose qui cloche.
--------------------------------------------------

جارة الوادي.

الصّيف أثقل ضيف, القايلة ما حبّتش توفى بدات مالسّبعة متاع الصّباح و النفَسْ غاطِطْ  و العرق ما حبّش يفكّ نازل عليّا مالفجر , ما نجّمتش حتّى نخرج ندبّر راسي كي العادة في سوق الخضرة نهزّ و نجيب و ندبّر باكو دخّان, الحل اللّي لقيتو هو أنّي نمشي نعمل ركشة في البركون باش تضرب فيّا هاك النّسمة و نتفرهدش شويّة خاصّة وأنّو هاك الشمس دارت للشّيرة لخرى  وبدا هاك البركون يبرد شويّة.

جبدت هاك الحصيرة دافية من شمسها و قعدت نتكيّف في سيقارو وظهري على الحيط نتفرج على وسطيّة جارتي قاعدة تنشر في حوايجها , لابسة جبّة صيف خفيفة زرقة فاتحة وهي كان هزّت يديها باش ترمي حاجة على الشريطة جنبها الكلّو يبان و كان طبّسِتْ باش تهِز دبشة مالسّطل ما يقعد شي متخبّي من ساقيها.

جارتي هاذي  معلّقة راجلها خلّاها و هرب, ما يعرف حد علاش و هي مرا كاملة تعمل ستّة و ستّين كيف, يا ما درت بيها و حاوِلْتها أمّا شي ما زال عندها أمل باش يرجعلها و خايفة على سُمْعتها و ما يعبّي جريدة العمل بالكلام  إلّي ما يجي منّو شيْ و كيف  نجبدها تتسيّب عليّا كاينّي درا آش عملتلها, حتّى أنا مسمّيها جارتي الشّوهة, أهوكة البركون متاعي يطل على الوسطيّة متاعها نشلّل منها شويّة عينيّا  كل ما يتيسّر من غير ما نشلّق و هي الحقّ تاخو راحتها برشة خصوصا في الصيف, و كي تخرج مالدّار تتقمّط بهاك السفساري متاعها تبدا شادّتّو بسنّيها ومكبّشه فيه بيديها, تجيني ساعات كي نبيع المعدنوس متاع خالتي وتهبط تختار فيهم بالقطّة, و يخرجو يديها من تحت السفساري اللّي يبدى مالفوق باقي مشدود بسنّيها, و من رقبتها و إنتي هابط ما مخبّية عليك شي, تهز هاك القطّة ترميها في القفّة و تاقف تتقمّط و أنا بالسّيف نبلع في ريقي, تعطيني هاك العشرين فرنك و تمشي على روحها, و نبدا أنا مع كلّ خطوة تمشيها نتخيّل في بدنها و هو يشطح تحت هاك السّفساري و مانفيق ماللّي أنا فيه كان  وقت اللّي يجيني شاري آخر يكسّرلي ... في المعدنوس.

كمّلت جارتي نشرت الصابون و أنا ناكل فيها بعينيّا و دخلت للبيت المقابلة بابها محلول  ومن ورا التيندة اللي يهز فيها الشهيلي ريتها من ظهرها نزعت هاك الجبّة و قعدت في سوريّة نوم خفيفة, وتمدّت على كرشها فوق جرّاية ممدودة قدّام الباب, و يلعنك يا شيطان, هي نزعت مِن هوني و هو لْبِسْنِي مِن هوني و هي تمدّت مِن هوني و هو وَقَّفْنِي من هوني, و من غير ما نطوّل بالهدرة ما نجّمتش نشدّ روحي برشة و أنا عينيّا قريب باش يخرجو و أنا نثبّت في هاك البديّن قدّامي يناديلي و يعاود.

إستنّيتها شويّة حتّى حسّيتها رقْدِت,  و نتسرسب مالبركون لسطح الجيران, و منّو على الميزاب للوسطيّة متاعها و دزّيت هاك التّيندة شويّة و نشوف فيها قدّامي هكّاكة على ظهرها, و نترمى عليها من غير ما نشعر نهزّلها في هاك السّوريّة  و نشدّلها في فمّها باش ما تصيحش, هي تفجعت برشة و بدات تفارع و تحبّ تصيح و تنحّيلي في يدّي من على فمّها و أنا كي طلعت السّوريّة و يدّي مسّت لحمها مازلت ما حلّيتش حتّى سروالي و كل يد خذات أختها, و ملّي كنت  نتقوّى معاها فشلت فشلة وحدة دزّت طيحتني بجنبها وقامت تلبس في رمشة  هاك الجبّة و هي تسبّ و تلعن فيّا  وخرجت تجري للنّهج إجريولي إجريولي تفزّع عليّا في الحومة, أنا قمت كاينّي هازز طرناطة فوق أكتافي و مشيت لهاك الميزاب باش نرجع نطلع للسطح أمّا ما نجّمتش و خلطو عليّا أولاد الحومة, و ركحت فيّا البونية و المُشطة ... و كحالت الدّنيا .

بوسة.

خزرت للمنڤالة , الثلاثة متاع الصباح , مذا بيها تصيح, نازلة على طرف المخدّة بسنّيها باش تشد روحها عندو قريب أربعة شهور وهو يضرب فيها بساقيه و اللّيلة ظاهر فيه باش يعملها و يرى الدّنيا.

أمّا دنيا يحبّ يراها ؟ دنية أمّو إلّي غرّو بيها ؟ أمّو إللّي كيف فاقت بيه ما خلّاتش حشيشة ما كلاتهاش و إلّا سرير ما نڤزتشي منّو و إلّا طبيبة عربي ما مشاتلهاش ؟ أمّو اللّي ما خلّاتش حاجة ما عملتهاش باش ترتاح منّو؟ أمّو اللّي كل ما تتفكّرو تسبّ النهار اللّي عرفت فيه بوه ؟ بوه اللي نهار اللي سمع بيه هجّ وما عادش ليه لا خبر و لا حسّ؟.

بوه جا مع جماعة الشمنديفير توّة يجي عامين باش يركبو السكة الجديدة و قعد في هاك الدّشرة  حتّى بعد ما وفات السّكّة , عجبتّو الطفلة و عجبها, حلفلها بالإيمينات الكلّ إلّي هو ما يحب كان أنّو يستحسن بيها و إلّي هي أحلى طفلة شافها في حياتو, و بداها ببوسة خطفها منها وهي سارحة و كمّلها شهر من بعد بليلة زرڤة ولّات فيها مرا ما ناقصها شي.

وقعدو هكّاكة أشهرة , مرّة في الغابة , مرّة في دارو , و ساعات كي يبدا بحذاه حد في مرمّة واقفة عندها سنين يعرفوها الكوبلوات الكلّ, وهي كل ما تجبدلو على العرس يا إمّا يقوللها "إنشااله هاو قريب تجي أمّي يا الشّهر هذا يا الشهر اللي بعدو" و إلّا يتغشّش عليها و يقوللها "أنا نكلّمك بالحب و إنتي ما تخمّم كان في العرس؟ لازم إطّيّرهالي؟ ديما في نفس المعبوكة ؟ ياخي كان ما عندكش ثيقة فيّا قُلّي  على خاطر وقتها وفات العيشة"  تولّي هي ترضّي فيه و من بعد تعنيقة و بوستين طوال تتنسى الحكاية و يرجعو في الّي كانو فيه , حتّى جا نهار حسّت فيه روحها موش عاديّة  مشات للصبيطار تعدّي باركولها فيه وهنّاوها وخرجت منّو تعزّيها تقبل العزاء , أمّها معاها ما فهمتش الحكاية سمعها ثقيل شويّة و فهمها أثقل.

وبدات هاك الكرش تكبر, لبست هي الواسع و سمّنت روحها و بطّلت المشيان للحمّام وعملت أكثر من جهدها باش تتخلّص منّو أمّا شي, كبّش تكبيشة القضاء, وما تخلّصت كان من بوه ذاب بين نهار و ليلة كي الملحة في الماء, لا خبر ولا ريحة , ساعات تتفكرو بدعوة شرّ وقت اللّي تستنّى فيه يعطيها ضربة بساقو.

هي تتفكّر هكّاكة و هاك الوجيعة زادت قوات , طرف المخدّة اللي بين سنّيها ما عادش يكفّي,  تحبّ تعيّط أمّا ما تنجّمش, بوها راقد و عمّها بايت حذاهم ليلتها جاء من تونس يطلّ عليهم  عدّاو اللّيلة يسكرو و مزّال حسّهم كي بات وقت اللّي حسّها هي فاق ,  العرق هابط عليها و هي تتلوّى بالسكات حتّى لين حسّت ساقيها بداو يتبلّو, بحرارة الرّوح قامت في هاك الظلام خرجت من غير حس ورا الدّار و قعدت تحت ضوء البلديّة وين مستانسين يعملو حوسة العلّوش نهار العيد و بعد  ساعة عدّاتها و هي بين موت وحيا خرّجت من بين ساقيها هاك الضنا, مازال باش يقول وع وهي حضّنتّو بل القوي على سدرها حسّو ما تسمعش و عمرو ماهو باش يتسمع , فرفت شويّة كي الحوتة  ومن بعد هفت و ما قعدت تسمع كان في شهقتها و تحس في دموعها هابطين على خدودها.

من كار نصيّف ساعة و وفا كلّ شي , ما عاد عندها شي في كرشها, لفّت ضناها في مريولها , شافتّو بنيّة يا دوبك فمّها محلول و عينيها زرق يخزرولها كي عروسة الشمع, ربطت يدين المريول و حشات هاك الصّرة في قفص الدجاح الفارغ واللي ما يدور بيه حد, و هزّت روحها لفرشها بعدما عملت اللّازم لِنْفَاسْهَا,  ورقدت , عدّاتهم نهارين راقدة , قالتلهم "خذيت هوا", وأوّل ما حسّت روحها تنجّم تمشي هزّت ساشي نيلون ومشات حشات فيه هاك اللّفّة  و خرجت طيّشتها فوق تركتور البلديّة كيف تعدّى.

أشهرة تعدّاو عليها و هي حزينة هكّاكة حتّى نهار اللّي قابلت فيه ولد العطّار و عجبها و عجبتّو و خطف منها بوسة  ...  و هي سارحة.

La biche et le chasseur 2/3 (suite)

**********************************************************************
Cette note est la suite de http://coeurs-et-artichauts.blogspot.com/2010/08/la-biche-et-le-chasseur.html
Toute ressemblance avec la réalité est fortuite.
**********************************************************************


Elle s'approcha de mon corps meurtri, et avec une voix divine elle me susurra :
* "Qu'est-ce que tu as ?"
- "Rien" ai-je répondu en essayant de calmer mes esprits
* "Regarde-moi"

J'ai levé la tête, et j'ai plongé dans ces yeux aux longs cils ... ce fût un moment où toutes mes peines disparurent, où toutes mes inquiétudes partirent, où cette image de biche sanguinaire s'estompât au profit d'une fée translucide souriante en robe rose/bleue, fine, légère comme de la fumée qui me tendait une main effilée montrant avec l'autre ce que fût jadis cabane et qui prit l'allure d'un énorme château aux mille fenêtres étincelantes.

Mon état émerveillé pris fin quand elle a dit "viens ..." , je me suis levé, sa main tendue se vit perdre dans ma poitrine tenant un coeur palpitant et une âme perdue, et elle tira sans force ... et je l'ai suivie dans son château ... des chambres ... partout ... des portes ... du marbre blanc ... et elle tournait autour de moi et ma tête tournait "reste ici, ne m'y laisse pas seule, j'ai peur" , j'ai tendu ma carabine jurant allégeance à ma reine avant de monter vite embrasser le soleil sur le toit vérifiant si des assaillants allaient pointer le nez pour leur faire mordre la poussière.

Rien au monde ne comptait pour moi que la garde de ce château, deux ans passèrent, et ce que fût chasseur devint majordome à tout faire , nettoyage, réparations, aménagements et avec comme seule contrepartie un sourire féérique octroyé de temps en temps par la reine du lieu, ou encore un rare diner en tête à tête avec l'être parfait à écouter des chants ensorcelants dont les paroles n'ont aucune importance.

Deux années sans dormir, a-t-on sommeil quand on rêve ? A-t-on envie de dormir quand on a cette lourde et pas moins délicieuse tache de porter main forte à la plus belle des créatures ? J'adorais ma nouvelle vie, j'étais sans mourir au paradis me délectant sans vergogne de ce bonheur et de cette présence que mon humble esprit n'eut point espérer un jour vivre.

Je dois avouer néanmoins, que quelques parts je sentais au plus profond de moi des fluctuations étranges, des pensées bizarres, des flashs de chasseurs morts, d'une cabane, d'une biche, je n'en ai pas voulu parler à ma maitresse, jusqu'au jour où j'ai rencontré ce sorcier qui passait à côté du château, "tiens" m'a-t-il dit en me filant des pilules aux effets magiques "prends-en, tes problèmes disparaitront, mais n'oublie point, mon argent, et je passerai te voir de temps en temps", je l'ai payé, et j'ai commencé ma cure de désintoxication d'idées noires et de pensées morbides, cela a duré quelques mois, ma dulcinée n'aimait pas trop ce sorcier, mais les résultats n'étaient pas si mauvais que ça, la magie du sorcier m'a rendu encore plus paisible, encore plus doux, et il fallait moins qu'un doigt qui bouge chez elle pour que je commence à gambader mieux qu'une chèvre dans cet immense château.

Et je croyais vivre le bonheur éternel, jusqu'au jour où  ....

Apolitique.

Il n'a que cinq ans et demi, entendant ce qui se passait autour de lui ce fameux 14 janvier 2011, il me posa la question qui le turlupinait :
- "Le président s'est barré ? "
- "Oui à ce qu'il parait"
- "Et maintenant on n'a plus de président ?"
- "Oui, on va voir ..."

Il m'a coupé la parole avec un trés grand sourire montrant ses petites molaires et avec des yeux grand ouverts qui brillaient la joie : "Donc maintenant on peut faire ce qu'on veut !!!!!".

J'ai rit sur le coup, en gros pour lui, pas de président donc il n'y a plus de loi, donc aucune limite, cependant une certaine amertume m'a gagné, sa vision est certes assez limitée du monde, et la vie sociale lui est encore étrangère, j'ai essayé de lui expliquer quand même les divers rôles du gouvernement (idéalistiquement bien sûr) sachant qu'il ne va rien comprendre encore.

Je ne pouvais pas le blâmer, il est encore trop jeune pour comprendre le sens derrière le mot liberté, mais les jours qui suivent, pillages, désordre , "dégages", heurts, morts m'ont fait songé à l'âge du peuple, je ne me faisais pas d'illusions quand au tunisien moyen pris dans les vagues politico-sociales qui déferlent comme un raz-de-marée, et dans l'étau d'une vie économique en détresse, je savais pertinemment qu'un certain chaos allait s'installer, j'avais foi en notre élite et encore une fois j'ai eu tort.

Cette élite que je pointe du doigt, faisant semblant de chercher la liberté du peuple et son bien, n'est manifestement interessée qu'à sa part du gâteau, un gâteau présenté sur un plateau doré finement ciselé par des slogans tout cons de parts et d'autres, une gauche qui se manifeste de je ne sais d'où , un UGTT jadis adorateurs du régime qui s'y mettent a mettre de la poudre sur le feu et une droite qui se meût au grès des vagues sans parler des partis religieux soufflant un air d'incertitude et de désaccord.

Le seul accord que j'ai vu c'est que tout le monde s'appelle "opposition", cela me fait rire, mais opposition par rapport à quoi ? à qui ? ceux qui sont capables de calmer le jeu, de temporiser, de laisser le feu s'éteindre sont muets, il est de mon devoir de saluer notre armée (dont tout le monde fuyait et cherchait des excuses délabreuses pour ne pas faire leur service) qui jusqu'à maintenant montre une grande neutralité politique.

Je termine ma note en songeant fort à ces pauvres gens pris dans des ficelles de marionnettes et qui gesticulent au gré de personnes qui n'ont jamais changé à la tête de leur parti/association, utilisant la souffrance d'un peuple et sa lassitude pour arriver un jour à s'assoir sur une chaise et nous faisant revivre la même galère encore une fois, à ces têtes je les invitent dans la meilleure patisserie de la Tunisie, et je leur offre à chacun le gâteau qu'il veut, mais qu'ils laissent la Tunisie tranquille.

مكتوب

يدوس الرّصيف
قلم
يبحث عن ورقته الضّائعة
ليفرغ عليها حبره
و حبّه
ليخيط عليها هذيانه
و جنونه
لتحيطه بوجدانها
و تجعل منه حياتها
قرونا بحث عنها
في كلّ الطرقات
و يوم لاقاها
وجدها مخطوطة
من الجهتين
لم يذرف دمعه يومها
ولم يحزن
و بين كلمات الآخرين
سكب روحه
و بين السّطور المبعثرة
أفنى حياته
يجترّ أحلامه القديمة
ومرّة الحقيقة

طالع هابط.

سلّمت على بابا و أمّي في المطار, وهو معبّي بالعباد اللّي ماشين كيفهم للحج, عمري وقتها 12 عام, و عياو وهوما يوصّيّو في عمّي و مرت عمّي عليّا .


مرت عمّي نحبّها برشة, عاقلة, ما عندهاش صغار, كل ما تجينا لازم تجيبلي معاها حاجة, و هاني فرحانة باش نعدّي معاها و مع عمّي مديدة حتّى يرجعو الحجّاج.


مرت عمّي تخدم فرمليّة في سبيطار و عمّي عندو حانوت في البلاد العربي يبيع فيها القماش , الصّباح نعدّيه معاه في الحانوت حتّى نفدّ وتطلع روحي وهو المرا اللّي تجي يكبّش فيها ما يسيّب والعشيّة نعدّيها مع مرتو في الدّار نهٍرّو ونقطّعو و نريّشو في عرشنا بكلّو و ساعات تعلّمني شويّة خياطة و إلّا طريزة وتخلّيني نمدّ يدّي ساعات في الكوجينة نحضّر معاها العشاء حتّى يروّح راجلها يا امّخّر سكران يمشي طول يرقد و إلّا بكري و صاحي شاريلها برشة عراك, وهي تعمل روحها ما في بالهاش, أمّا كي يمشي يرقد لازم نرى هاك الدّمعة في بقعة الضّحكة اللّي عمرها ماكانت تفارق وجهها.


نهار الأحد, لبس عمّي حوايجو ماشي للقهوة وتليفون الدّار نوقز طالبين مرت عمّي في السّبيطار, هبلْ هو و سبِّلها جدّ بوها, طفّاتو لبست حوايجها و هزّت روحها و مشات.


جاب هو دبّوزة (كيف ما نقولو توّه دبّوزة حاشمة) و بنّك في الصالة وين أنا قاعدة نتفرّج على الصّور المتحرّكة في إيطاليا, الطقس صيف لابسة مريول طويل و متّكّيّة على الدّيفان, قعد قدّامي يشرب منّو للدّبّوزة و يخزرلي ساكت.


كيف تكلّم قالّي "إيجا بوس عمّك" قمت أنا نضحكلو وبستو على خدّو قالّي "تعرف يا إيمان إنت كبرت, أمّا في عينين عمّك ما زلت صغرونة, أقعد في حضن عمّك"
قلّقتني الفازة موش مستانسة نقعد حتّى في حضن بابا, هو سدّ الدّبّوزة متاعو وحطّها على جنب عل القاعة و جبد قعّدني في حضنو ما حبّيتش أمّا خفت منّو لا يزيد يتغشّش.


و بدا يحكيلي على مرتو كيفاش على خاطر الخدمة تسلّم فيه و كيفاش هو على خاطري أنا قعد و ما مشاش للقهوة متاعو, و يحكي و يدّو تمسّد على ساقي و يطلّع فيها بالشّويّة بالشّويّة, أنا حشمت و ما عرفتش اش نعمل, كي شاف وجهي أحمر قالّي "ما تحشمش من عمّك, تبارك الله عليك ولّيت صبيّة", وهو شاددني بيد, و يدّو الاخرى تمسّد في ساقي وهاك المريول يطلع مع يدّو بالشّويّة بالشّويّة.


كيف بدا يوصل لشوني شدّيتهالو ,ضحك و قالّي "بوس عمّك وبرّى كمّل الكوميك الطّليان متاعك" أنا قرّبتلو راسي باش نبوسو و يسيّبني, وهو يشدّني فرد شدّه و طاح فيّا بوس في وجهي في فمّي في عنقي ويدّو اللّي محضّنّني بيها طلّعها على سدري اللّي في عمري هذاكا مازال كي بدا يبان.


ما عرفتش اش نعمل, نصيح ؟ نضرب؟ أنا نخاف منّو برشة و عملت أكثر من جهدي باش ندزّو و انا نقلّو "لا يا عمّي لا يا عمّي" وهو قعد مواصل و هزّلي مريولي وانا مكبّشة فيه, كان أقوى منّي و نحّاهولي ولّيت ندزّ فيه باش نهرب, أمّا هو مازال شاددني وطيّحني على ظهري على الدّيفان, و كمّل نحّالي القطعة الاخرة الّي ما زالت ساترتني ولّيت نرعش بالخوف و نبكي و انا كيما ولدتني أمّي, بيد نخبّي في اللّي انّجم نخبّيه و هازّة يدّي الأخرى قدّامي نقرّق بيه "بربّي يزّي يا عمّي" و نقول ونعاود فيها وهو يخزرلي ويهبّط في حوايجو.


أنا الحاجات هاذي وقتها عندي عليها فكرة, أمّا عمري ما كنت نتصوّر اللّي عمّي باش يذبحني هكّاكه, وعلى هاك الدّيفان وهو أقوى منّي الدّار الكلّ سمعت العيطة متاعي, أنا نبكي ونصيح وندز فيه وهو كي المهبول ما سيّبني كان ما شبع و أنا نبكي موجوعة بالشّهقة, كيف كمّل هزّني لبيت البانو و قالّي "نظّف روحك" كيف شافني ما عملت شي حل الماء بارد على سخون وصبّهولي على ساقيّا و رجع لبيت الصّالة يلبس في حوايجو .


كي خرج هو و ريت اللّي ولّى خارج منّي ولّيت نردّ, كيف كمّلت صبّيت الماء و نظّفت حالتي باللّي نجّمت, رجعلي هو بحوايجي وقالّي "تقول كلمة لحد نقتلك" شاورتلو لا براسي, هو خرج وانا نشّفت روحي ولبست حوايجي و مشيت لبيتي نبكي و مانيش عارفة اش نعمل, بدني مرضرض, كرشي تلوي و مابين ساقيّا شيء ما يتوصفش بالوجيعة.


ساعة من زمان و روّحت مرت عمّي, نسمع فيه سبّلها جدّ بوها وخرج, و جاتني هي للبيت لقاتني مازلت نبكي و نشهق , عنقتني و قالتلي "يزّي مالبكاء يعيّشلي بنيّتي, اتوّا يرجعو انشالله سالمين, واللّه حتّى أنا استاحشتهم" سكتت شويّة تتنهّد و قاتلي "هيّا إيجا نبدّلو الجّوّ" و شدّتني من يدّي و هزّتني لبيت الصّالة وانا ساق القدّام و ساق التالي,نشوف هاك الديفان فيه بقعة حمراء شافتها مرت عمّي قالت "اللّه لا تربّحو بزّع دبّوزة الحرام مرّة أخرى و أنا البونيشة اللّي باش تلوّج كيفاش باش تنظّفها من غير ما تهلك الدّيفان, يهلكو" هي كمّلت كلامها من هوني والباب يدق, دقّان متاع مهبّلة,تجري مرت عمّي تلقى الجيران فازعين , عمّي ضربو كميون وهزّوه للاستعجالي.


عمّي منعْ منها, زاد من بعدها يجي عشرة سنين, توفّى في عامي الأول متاع عرسي, أمّا عاش حطيط, كان العينين يتحرّكو جعبة في كرشو وزوز ماللّوطى وهو ممدود كان النفس عندو طالع هابط ...طالع هابط ...طالع هابط ...